Parti çalışmasının güncel sorunları

Partinin yeniden inşa sürecinde zorlu bir dönemi geride bıraktık. Şimdi partimizi örgüt, çalışma ve mücadele kapasitesi bakımından yeni bir düzeye çıkarmak görev ve sorumluluğu ile yüzyüzeyiz. Bunu başarabilmenin bütün önkoşullarına sahibiz. Tüm sorun, bu önkoşulları, yılların zorlu çabasıyla yaratılan birikimi ve imkanları, en iyi biçimde değerlendirebilmektedir. Kuşkusuz bunu başaracağız. Türkiye’nin ve sol hareketin bugünkü koşullarında bunu başarmaya mahkum ve mecburuz da.

Yeni dönem ve Ekim’in
yeni işlevi

Başarının temel gereklerinden biri, partinin güncel gelişmesinin sorunlarını çok yönlü olarak ve derinlemesine kavramaktır. Bu yoğun bir düşünsel çaba ve partide bu sorunlar çerçevesinde büyük bir düşünsel canlılık demektir. Merkezinden sıradan hücresine kadar tüm parti, partiyi yeni bir gelişme düzeyine sıçratmanın öncelikli sorunlarına kilitllenmeli, tüm düşünsel ve pratik çaba buna yöneltilmeli, bunda yoğunlaştırılmalıdır.

10 aylık bir aranın ardından Ekim’in yayın yaşamına yeniden başlaması burada temel önemde bir imkandır. Bu yeni yayın döneminde Ekim, devrimci siyasal mücadelenin, çalışmanın ve örgütlenmenin tüm temel sorunlarının teorik-ilkesel bir yaklaşımla fakat güncel gelişmelerin ve deneyimlerin ışığında ele alınıp irdelendiği, partiye ve partiden öteye tüm devrimci kadrolara bir perspektif olarak sunulduğu bir yayın kürsüsü olmalıdır.

Ekim, siyasal mücadelenin, çalışmanın ve örgütlenmenin güncel sorunlarına ışık tutan bir yayın çizgisi izleyecek, tüm bu konularda partimizin teorik bakışa ve ilkelere dayalı yaklaşımlarını deneyimlerle de yoğurarak, pratiğe yol gösterici bir çerçevede ortaya koyacaktır.

İşlevi böyle tanımlanan bir yayın kürsüsü olarak Ekim’i, etkin ve tanımlanan amaca uygun bir biçimde kullanmak elbette tüm partinin, fakat özellikle de onun en yetkin, birikimli ve deneyimli kadrolarının, ihmal edilemez bir sorumluluğudur.

Bu işleviyle Ekim, partimizin yaşamında, komünist hareketin ilk ortaya çıkış döneminde oynadığı role benzer bir rol oynayacaktır. Şu farkla ki, ilk çıkış dönemimiz devrimci hareketin genelinde bir muhasebe, ayrışma ve yeniden saflaşma dönemiydi. Böyle bir dönemde teorik ve ilkesel konuların programatik bir çerçevede, bu nedenle de çoğu durumda genel ve soyut olarak ele alınması sözkonusuydu. Ve bu anlaşılır bir durumdu.

Bu dönem çoktan geride kaldı. Saflar ayrıştı, bayraklar netleşti ve süreç komünistler cephesinden tarihi önemde bir başarıyla, devrimci sınıf partisinin teorik, programatik ve örgütsel temelleriyle inşa edilmesiyle sonuçlandı. Bu, sorunların ele alınış şeklinin de temelden değişmesi anlamına gelmektedir. Şimdi temel önemde sorun partiyi büyütmek, işçi sınıfı içinde kökleştirmek ve böylece siyasal mücadele sahnesinde gücünü sınıfından alan etkin bir taraf haline getirmektir.

Tüm bunlar, Ekim sayfalarında artık soyut sorunlara ve genel yorumlara yer olmadığı anlamına gelmektedir. Her konu ve dolayısıyla yazı, mücadelenin pratik sorunlarından hareket etmek, partinin dönemsel somut görevlerine ve gelişme ihtiyaçlarına bağlanmak durumundadır. Temel önemde gelişmelerin anlamını ortaya koymak ve bu çerçevede mücadelenin, çalışmanın ve örgütlenmenin sorunlarına ışık tutmak, yol göstermek, bunu pratik bir yol açıcılıkla yapmak sözkonusudur artık. Ekim’i parti için olduğu kadar, partiden öte tüm samimi devrimcileri için de vazgeçilmez kılacak olan bu alandaki başarısı olacaktır.

Parti, sınıf çalışması
ve siyasal mücadele

Temel önemde bir parti değerlendirmesi yakın dönemde şu tespite yer vermekteydi: “... Bugün partiyi güçlendirmek, öncelikle onun sınıfla devrimci temellere dayalı tarihi birleşmesinde güncel mesafeler almak demektir. Partiyi, çalışma ve mücadele ekseni, kitle tabanı, örgütsel zemin, kadro bileşimi vb. açılardan sınıfa dayalı bir siyasal güç haline getirmek demektir.”

Parti çalışması bugün esası yönünden sınıf eksenli bir çalışmadır ve son zamanlarda bunda gözle görülür bir yoğunlaşma da sağlanmıştır. Buna rağmen birçok bakımdan henüz işin başında sayılırız. Sınıf çalışması, hele de bugünün Türkiye’sinde, kısa dönemde sonuç verebilecek türden bir çalışma değildir. Bu çalışmada başarıyı göğüsleyebilmenin temel önkoşullarından biri, hatta birincisi, tam da bu gerçeğin bilincinde olmak, çalışmayı bunun gerektirdiği bir sabır ve solukla sürdürebilmektir. Bu başarılırsa tüm öteki yetersizlikler zamanla giderilir, güçlükler parça parça aşılır.

Bugüne dek birçok kez vurgulaya geldik; sınıf çalışmamızın akibeti, partimizin geleceğini belirleyecek ve bütün bir iddiasını sınayacak niteliktedir. Burada pratik ve taktik değil, öncelikle teorik-ilkesel ve stratejik bir sorunla yüzyüze olduğumuzun bilincinde olmalıyız. Bunun anlamı halkçılığa karşı bütün bir ideolojik mücadelemiz içinde yeterli güç ve açıklıkta ortaya konulmuş, partili bilinçlerde köklü biçimde yer etmiştir. Tüm çalışmaya bu bilinçle, bunun gerektirdiği bir ciddiyet ve inatla asılmalıyız.

Bu özel önemden dolayıdır ki, sınıf çalışmasında mesafe almak parti mücadelesi, çalışması ve örgütlenmesinin tüm öteki sorunları için de tayin edici çözücü halkayı oluşturmaktadır. Basitleştirerek ifade edecek olursak; sınıf içinde güç olamadan siyasal sahnede güç olamayız, parti örgütümüzü ve kadrolaşmamızı sağlam temellere (bu proleter sınıfsal zemin anlamına geliyor) oturtamayız, dolayısıyla partinin sınıf kimliğini güvence altına alamayız. Ve nihayet, sınıfla devrimci birleşme zemininden yoksun olmaktan ayrı düşünemeyeceğimiz bugünün çeşitli zaaf ve yetersizlikleriyle boğuşup durmaktan da bir türlü kurtulamayız.

Bu kadarı sorunun bize ilişkin olan, sınıfın öncü devrimci partisi olmak iddiasındaki partimizi ilgilendiren yönüdür. Bir de sorunun bugünün ve geleceğin Türkiye’sindeki sınıflar mücadelesine ilişkin yönü var. Bunu da yine sözü edilen parti değerlendirmesinden aktarıyoruz:

“Teorik kavrayışın ötesinde olayların somut seyrinin de tüm açıklığıyla gösterdiği gibi, işçi sınıfı hareketindeki gerçek bir ilerleme ve aynı anlama gelmek üzere devrimcileşme, Türkiye’de sınıf mücadelesinin genel seyrini devrimci açıdan etkilemenin ve ileriye taşımanın biricik gerçek olanağı ve güvencesidir. Bugünün Türkiye’sinde işçi hareketi kendini toparlayıp öncü ve sürükleyici ağırlığını hissettirmedikçe, öteki emekçi katmanların mücadelesinde ve bir bütün olarak devrimci sınıf mücadelesinde gerçek bir ilerleme beklemek neredeyse olanaksızdır.” (Partiyi Her Alanda ve Her Açıdan Güçlendirmek İçin!.., Ekim, sayı:231, Ocak 2003, Başyazı)

Bu sözler, ek bir açıklama ve yorum gerektirmemektedir. Yalnızca şu kadarını söyleyebiliriz; işçi hareketinin ‘80’lı yılların sonunda yaşanan ve ‘90’lı yılların başına sarkan büyük çıkışı, beraberinde tüm toplumun havasını da ilerici yönde etkileyen sonuçlar getirmişti. İşçi hareketinin bu dalgası kırıldığından beri ve öteki toplum kesimlerinde zaman zaman yaşanan çeşitli hareketliliklere rağmen, benzer bir atmosfer bir daha yakalanamadı. O zamandan beri liberal ve dinsel gericiliğin, şovenizmin, apolitizmin, dejenerasyonun, ahlaki çürümenin zehirlediği bir toplum atmosferi içinde yaşıyoruz.

Burjuvazinin hain sendika bürokrasisinin de çok yönlü yardımıyla işçi hareketini mahkum etmeyi başardığı örgütsüzlük ve dağınıklık durumu, Türkiye’de sosyal mücadelenin ve muhalefetin uzun yılları bulan güçsüzsüzlüğünün ve dağınıklığının da temel önemde bir açıklamasını vermektedir bize. Politik mücadele temelde sınıflar mücadelesidir; bu mücadelede gerçekten elle tutulur bir ilerleme, bunu olanaklı kılacak sosyal güçler harekete geçmedikçe ya da geçirilmedikçe olanaksızdır. Yakın dönem Türkiye’sinin tüm sosyal mücadele verilerinin de açıklıkla gösterdiği gibi, bugün Türkiye’de bu güç işçi sınıfıdır. Başka hiçbir emekçi ya da ezilen sınıf ya da katman, işçi sınıfının toplumun havasını temelden değiştirecek rolünü oynama kapasitesi ve yeteneği gösteremez.

Bu temel önemde gerçek, komünistlerin tüm güç ve olanaklarıyla yüklendikleri sınıf eksenli politik çalışmanın sınıflar mücadelesine yönelik yönüne de açıklık getirmektedir. Elbette işçi sınıfı hareketinin toplumu etkileyecek bir çıkışını olanaklı kılacak gelişme, birikim ve dinamikler, komünistlerin öznel çabalarının çok ötesindedir. Ama komünistler olarak bizim sınıf hareketini devrimci temeller üzerinde geliştirmeye yönelik çok yönlü çabalarımız da bunun bir parçasıdır ve bizler, işin bize düşen kısmında üzerimize düşenin azamisini yapmak durumundayız. Bunu bugünde en iyi biçimde yapabildiğimiz oranda, işçi hareketi beklenen etkili çıkışını yaptığında onunla buluşmamız ve onu daha ileriye taşıyacak bir önderlik misyonunu yerine getirmemiz o ölçüde olanaklı olacak, o ölçüde kolaylaşacaktır.

Fabrika çalışması ve
siyasal ajitasyon

Fabrika çalışması, içerden konumlanmanın bilinen güçlüklerinden dolayı geçmişte sınıf çalışmasında en zorlandığımız alandı. Bu zorlanmayı bugün geride bırakmış olmak, bir süredir partinin sınıf çalışmasında sağladığı en önemli ilerlemelerden biridir. Stratejik önem taşıyan büyük ölçekli fabrikalarda içerden konumlanmak hala da önemli bir sorun oluşturmakla birlikte, parti fabrika çalışmasında halihazırda önemli adımlar atmış durumdadır ve giderek bu alanda önemli bir deneyim kazanmaktadır. Bu deneyimi güçlendirmeye, fabrika içi çalışmada giderek daha yetkin ve profesyonel hale gelmeye ihtiyacımız var. Deneyimlerimizin ilk sonuçlarını döne döne partinin geneline maletmeye özen göstermek de bu yetkinleşme ve profesyonelleşme amacının temel gereklerinden biridir. (Ekim sayfalarında buna gereğince yer vermeye bundan böyle biz de özen göstereceğiz).

Fabrika çalışmasında elde edilen bu ilk başarıların ardından, şimdi yeniden, sınıf kitlelerine dışardan yönelen etkili ve sürekli bir ajitasyon sorununa gerekli dikkati göstermek durumundayız. Çapı ve etkisi tartışılır olsa da, bu aslında partinin hiçbir zaman aksatmadığı bir çalışma olageldi. Fakat gelinen yerde onu daha etkili, yöntemli ve en önemlisi de hedefli hale getirmek zorundayız.

Bu faaliyette temel kaygı, yaygınlık değil fakat yoğunlaşma olmalıdır. Yoğunlaşma ise doğası gereği saptanmış hedefler üzerinden gerçekleşir. Özellikle siyasal kampanyalar döneminde elbette ki en geniş işçi kitlelerine sesimizi duyurmak kaygısı içinde olacağız. Fakat olağan siyasal çalışma sözkonusu olduğunda, dikkatimizi ve enerjimizi hiçbir biçimde dağıtamayız, sınırlı olanaklarımızı rastgele kullanamayız. Tersine tüm bunları, planlı bir çabayla saptanmış hedefler üzerinde yoğunlaştırmalıyız. Belli bir zaman dilimi içinde, yüz fabrikaya bir kere yöneleceğimize, on fabrikaya beş kere yönelmeye bakmalıyız. Bu tercihle uyumlu bir hedef olarak, genel etkiden öteye somut sonuçlar elde etme kaygısıyla hareket etmeliyiz.

Halihazırdaki deneyimlerimiz, fabrika içinden yürütülen çalışmanın çeşitli güçlükler nedeniyle siyasal içerik yönünden zayıf kalabildiğini, çalışmadan gerçekten sonuç alınmak isteniyorsa, belli durumlarda bu zayıflığa katlanmak da gerektiğini göstermektedir. Fakat tam da bu durumda, hedefleri aralıksız döven “dışardan” bir siyasal ajitasyon çalışması apayrı bir anlam ve önem kazanmaktadır. Bunu başaramazsak eğer, fabrika içi çalışma kendi başına zor, zahmetli, güdük ve pek de sonuç vermeyen bir çaba olarak kalır.

Hedeflenen birimlerdeki işçi kitlelerine toplumun gündemindeki tüm temel siyasal ve sosyal sorunlar üzerinden seslenmek, bunu işçi sınıfının ve bu fabrikaların özgül sorunlarıyla birleştirmek, bu alandaki ajitasyonumuzun temel içeriğini oluşturmalıdır. Bu konuda partide yeterli açıklık bulunduğu için burada üzerinde daha etraflıca durmak gereği yoktur.

Örgütsüzlük dayatmasının sunduğu
çok yönlü olanaklar

Bir başka konu sendikal çalışmanın sorunlarıdır. Düne kadar sendikal çalışma denilince genellikle akla mevcut sendikalar içinde çalışmanın sorunları gelirdi. Bir süredir bunun kadar önemli, hatta artık bundan da önemli olan, en kaba bir biçimde örgütsüzlüğü mahkum edilen işçi kitlelerini öncelikle sendikal örgütlülüğe kavuşturmanın sorunlarıdır.

12 Eyül faşist darbesiyle başlayan dönem içinde, fakat özellikle de son on yılda, işçi sınıfı ana gövdesiyle sendikasızlığa mahkum edilmiş bulunuyor. Bu nedenle işçilerin büyük bir bölümü artık kelimenin tam anlamında örgütsüz durumdadır. Bu kaba ve çıplak olgu, sendikal örgütlenmeyi çoğu durumda işçilerin hak arama mücadelesinin önemli bir halkası ve hareket noktası haline getirmektedir. Tersinden kapitalistlerin özellikle sendikal örgütlenmeye karşı aşırı bir tahammülsüzlük göstermeleri ise, birçok çatışmanın ve direnişin bu sorun üzerinden patlak vermesine neden olmaktadır. Son yılların direnişlerine baktığımızda bunu tüm açıklığı ile görebilmekteyiz.

Sendikalaşma sorunu ve mücadelesi giderek işçi sınıfı hareketi için yakıcı bir siyasal sorun halini almaktadır. Zira burada temelde sözkonusu olan, kağıt üzerinde var olan temel bir demokratik örgütlenme hakkının kapitalist sınıf tarafından fiilen gaspedilmesidir. Öte yandan bu sorun, sınıf içindeki devrimci çalışma için, kendi boyutlarından öte olanaklar yaratmaktadır. Başarılı bir ön çalışma ve doğru bir müdahale çizgisiyle, bu sorun kolayca, bir fabrikadaki işçileri hızla birleştirmenin ve ortak bir tutuma yöneltmenin bir olanağı olabilmektedir. Bu nedenlerden dolayı parti, özellikle de dolaysız olarak sınıf çalışması içindeki partili kadrolar, bu soruna gereken özel ve özenli ilgiyi göstermek durumundadırlar. Hem düşünsel hem pratik planda.

Bu sorunun iyi değerlendirilmesi, sınıfa yönelik devrimci çalışmada, işçi hareketini taban dinamikleriyle geliştirmenin olduğu kadar sendika bürokrasisine karşı etkin mevziler kazanmanın da önemli bir olanağı olabilir. Bunların ikisi de günümüz Türkiye’sinde apayrı bir önem taşımaktadırlar.

Bir zamanlar önemli bir olanak izlenimini veren sendika konfederasyonları güdümündeki merkezi eylemler, sürecin de gösterdiği gibi, gerçekte işçi hareketini amaçsızca yormanın, umutsuzluğa düşürmenin, ve en önemlisi de, tabandan gelen eylem inisiyatifi ve dinamizmini dumura uğratmanın bir aracına dönüştü. Komünistler buna daha 1994’ün 20 Temmuz eylemi vesilesiyle işaret etme olanağı buldular (Bkz. “20 Temmuz Dersleri”)ve sonraki yıllarda bunun üzerinde giderek daha çok durdular. İşçi hareketinin etkili bir yeni çıkışının ancak tabana dayalı eylem inisiyatifini ve kapasitesini geliştirmek oranında olanaklı olduğunu söylediler.

Tek tek fabrikalar üzerinden patlak veren direnişlere ve bunun önemli bir nedenini oluşturan sendikalaşma mücadelelerine de bu gözle bakabilmeliyiz. Başka vesilelerle de vurguladığımız gibi, sınıfın sendikal anlamda bile önemli ölçüde örgütsüzleştirilmesi olgusu, tersinden yeni bir örgütlenme ve mücadele çıkışının etkili bir dayanağı haline getirilebilir pekala. Nitekim işçilerin halihazırda bu sorun üzerinden ortaya koydukları eylemli tutumlar da bu alandaki potansiyel olanakların gücüne ve genişliğine işaret etmektedir. Bu anlaşılır bir durumdur; zira sendikal örgütlenme hakkı işçi sınıfının kollektif hafızasında kazınmazcasına yer ettiği gibi, sendika da işçilerin sınıf özellikleri ve sezgileriyle son derece yatkın oldukları bir ilk örgütlenme biçimidir. Bu gerçek, Türkiye işçi hareketinin yakın tarihinin sunduğu verilerle de örtüşmektedir. Başka vesilelerle de vurguladığımız gibi, sınıf hareketinin ‘60’lı ve ‘70’li yıllarda kazandığı ilerici-devrimci dinamizmde, başlangıç noktası ve ateşleyici etken olarak, sendikal örgütlenme ya da sendika değiştirme girişimleri son derece önemli bir rol oynamıştır.

Sınıf kitleleri gündelik mücadeleler içerisinde birleştirilip, örgütlenip, disipline edilmedikçe, bu çerçevede sendikal örgütlenmeden en etkin biçimde yararlanılmadıkça, bütün bunlarla güç, moral ve eylem dinamizmi geliştirilmedikçe, mücadelenin ve örgütlenmenin gelecekteki daha ileri düzey ve biçimlerine ulaşmak da kolay olmayacaktır. Bu sorun üzerinde önümüzdeki günlerde daha çok durmalı, Türkiye işçi hareketinin yakın dönem deneyimlerini olduğu kadar çeşitli ülkelerin geçmiş ve bugünkü işçi hareketi deneyimlerini de bu açıdan yaratıcı bir incelemeye tabi tutmalıyız.

Bu konuyla bağlantılı son bir nokta daha. Çoğu durumda sendikal örgütlenme girişiminin toplu tensikatla karşılanmasına karşı gelişen yakın yılların yerel direnişleri, genellikle sendika bürokrasisinin uzlaşmacı, pasif, yasalcı tutumları ya da daha kötüsü, kaba ihanetiyle başarısızlığa uğradılar. Bu durum devam eder de işçiler arasında çaresizlik ve umutsuzluğu beslerse, işçi hareketinin önemli bir gelişme dinamiğine daha darbe vurulmuş olacaktır. Bunu kaçınılmaz bir akibet olmaktan çıkarmanın sorunları, üzerinde önemle durmamız gereken bir başka önemli konuyu oluşturmaktadır. İşçi kitlelerinin sendikal örgütlülüğü sorunu günümüzde önemli bir siyasal sorun haline gelmişse eğer, bu, bu sorunun sendika bürokrasisini her açıdan aşan etkin bir siyasal önderlik müdahalesi olarak ele alınması; dayanışmaların örülmesinden direniş fonuna kadar, başarıyı güvenceleyecek tüm adımların buna göre düşünülmesi; duruma göre sendika ağalarının tümden devre dışı bırakılması gerektiği anlamına gelmektedir. Komünistler, hiç değilse kendi çalışma birimleri üzerinden, giderek bu olanağa daha çok yaklaşmaktadırlar. Partinin genel etki ve olanakları da düşünüldüğünde, bu alanda daha etkin, iddialı ve cesur bir tutumla ortaya çıkmalı, örgütlenme ve eylem inisiyatifini ele almalıyız.

Partinin örgütsel gelişmesinin

bazı öncelikleri

Daha özet bir çerçevede de olsa parti çalışmasının öteki bazı sorunlarına geçiyoruz ve konuya parti örgütlenmesinin öncelikli bazı sorunlarıyla devam etmek istiyoruz.

Örgütlenme alanında en önemli sorunumuz, partinin illegal aygıtını güçlendirmektir. 11 Eylül sonrasının yeni koşulları, dünya gericiliğinin “teröre karşı” sağladığı uluslararası mutabakat ve bu çerçevede yaptıkları çok yönlü işbirliği, burjuva demokrasisi geleneklerinin en güçlü olduğu batılı ülkelerde bile sistematik biçimde polis devleti uygulamalarına geçiş, bu soruna, devrimci partinin illegal temellere dayalı varlığına, apayrı bir anlam ve önem kazandırmıştır. Yeni bir “bunalımlar, savaşlar ve devrimler dönemi”ne girmiş buluyorsak eğer, kendisine burjuva legalitesinin ötesinde bir örgütsel varlık alanı yaratmayan, bunu eksen alıp öteki herşeyi buna tabi kılmayan herhangi bir düzen karşıtlığı iddiasının hiçbir ciddiyeti, samimiyeti ve dolayısıyla inandırıcılığı olamaz artık. Hele de bugünün Türkiye’sinde.

Partinin illegal aygıtını güçlendirmek, onu yaygınlaştırmaktan önce kendi içinde sağlamlaştırmak anlamına gelmektedir. Burada da yoğunlaşma ve derinleşme esastır. Bu, sağlıklı bir yaygınlaşmanın da en iyi güvencesidir. Partide canlı devrimci bir iç yaşamı sürekli biçimde egemen kılmak, disiplini güçlendirmek; kurallı yaşamı oturtmak; yeraltı yaşamının gerekleri konusunda yetkinleşmek; parti örgütünün güvenliği üzerinde titremeyi her parti militanı için temel önemde bir sorumluluk duygusu haline getirmek; militanlığı, özveriyi ve adanmışlığı en temel komünist erdemler olarak el üstünde tutmak vb. sorunlar, örgütsel niteliği yükseltmenin temel önemde önkoşullarıdır. Bütün bunlarda başarı sağlamanın yolu ise, teorik ve pratik yönleriyle sürekli bir iç eğitimden geçer. Kadroların çok yönlü eğitimini parti yaşamının temel ve tayin edici bir sorunu olarak ele almalıyız. Buna harcayacağımız zaman ve enerji bire on, hatta zamanla bire yüz karşılık yaratacaktır. Bu gerçeğin derinlemesine bilincinde olmalı ve gereklerini titizlikle gözetmeliyiz.

Örgütsel derinleşmenin bir başka temel boyutu, tüm partili güçleri sınıfa yönelik devrimci çalışma içinde dönüştürmek ve parti örgütlenmesini giderek sınıf zeminine oturtmaktır. Partinin sınıf çalışmasının bugün ulaştığı düzey, bunun pratik koşullarını gitgide daha çok hazırlamakta, olgunlaştırmaktadır. Bu durumda tüm sorun, sınıf çalışmasının içe dönük örgütlenme boyutuna bu gözle bakabilmekte, çalışmanın toplamı içinde bunu temel önemde bir hedef olarak izleyebilmektedir.

Bilindiği gibi, partinin yakın dönem değerlendirmeleri, kadrolaşma sorununu, “Parti örgütünü güçlendirmenin ve yaymanın kritik halkası” olarak tanımlamaktadır. Bu sorun elbette kapsamlı ve çok yönlüdür. Ama biz burada bunun sınıf çalışmasıyla bağlantılı yönüne işaret etmekle yetinmek istiyoruz. Eldeki kadrolar bilinçli bir politikayla sınıf çalışmasın içinde dönüştürülecek ve gelinen yerde partiye yeni kadrolar, giderek daha büyük oranda artık doğrudan sınıf çalışması içinden kazanılacaktır. Bu işçiler içinden kadrolaşmak, partinin sınıf bileşimini adım adım proleterleştirmek ve tam da bu sayede parti örgütlenmesini sınıf zeminine, daha somut olarak fabrika zeminine oturtmak anlamına gelmektedir.

Bu temel önceliği gözden kaçırmamak kaydıyla, örgütlenmenin ve kadrolaşmanın bir başka güncel sorunu, mevcut parti çeperinin en iyi unsurlarını bilinçli, yönlendirici ve özendirici müdahalelerle yeni parti üyeleri olarak kazanmaktır. Bu onların, parti yaşamının çok yönlü eğiticiliği ortamında, komünist kadrolar olarak gelişip serpilmelerinin de en iyi yoludur.

Partinin güvenliği, bu çerçevede illegal çalışmanın ilke ve kuralları üzerinde hep duruyoruz, durmaya da devam edeceğiz. Fakat gelinen yerde bu soruna artık daha köklü ve kalıcı olan çözüm yolları ve yöntemleri üzerinden bakmak durumundayız. Bu, kitlelerle organik bağların geliştirilmesi ve legalitenin doğru temellerde daha etkin bir biçimde kullanımı anlamına gelmektedir.

Komünist partisinin illegalitesi, komplocu bir yeraltı örgütlenmesinden tümüyle farklı bir şeydir. Her koşul altında varlığını ve mücadelesini sürdürebilmenin temel bir güvencesi olarak illegal örgütsel omurgasını düşman saldırılarından korumanın ötesinde, komünist partisi, siyasal sahnede ve kitleler önünde “açık” ve meşru bir güç olarak durur. Adıyla, bayrağıyla, programıyla, seslenişiyle, şiarlarıyla, çağrılarıyla ve politik çalışmasının neredeyse onda dokuzuyla. Başarılı bir illegalite uygulaması da, partinin bunu başarabilecek olanaklara, yani kitle bağlarına ve legal, yarı-legal dayanaklara kavuşması demektir.

Partinin illegal aygıtının korunması elbette her zaman gizlilik boyutuna ve bunun gereklerine özel bir dikkat gösterilmesini gerektirir. Fakat bunda başarılı olabilmek için bile, partinin kitlelerle kaynaşması, ifadenin fiziki anlamında onlar içinde erime yeteneği göstermesi ve bunun bir uzantısı olarak da, legal ve yarı-legal araç ve yöntemlerin etkin kullanımında ustalaşması gerekir. Bu koşullar, illegalite sorununun köklü ve kalıcı çözümü için kavranması gereken halkalardır.

Ayrıca üzerinde durulması gerektiğini vurgulayarak bunları burada yalnızca başlıklar halinde hatırlatmakla yetiniyoruz.

(Ekim, Sayı: 232, Aralık 2003, Başyazı)